آلزایمر چطور آغاز می شود؟
بی‌شک از دست دادن حافظه یکی از علامت‌های اصلی بیماری آلزایمر است، اما علائم دیگری نیز وجود دارد که زنگ خطری برای آغاز ابتلا به این بیماری است؛ در این مطلب به آنها اشاره می‌کنیم.
مشکلات حافظه
بیماری آلزایمر خیلی زود حافظه کوتاه‌مدت را نشانه می‌رود. فرد سالم ممکن است به طور متوسط پنج تا ۹ داده اطلاعاتی را به حافظه کوتاه‌مدت خود بسپارد، اما اطلاعات سپرده‌شده در حافظه کوتاه‌مدت یک فرد مبتلا به آلزایمر دو تا سه و حتی صفر خواهد بود.
وقتی فرد در طول روز چند‌بار سوال کند: «امروز چه روزی است؟»، «ساعت چند است؟» یا «امروز قرار است چه کارهایی انجام دهیم؟» و همچنین فراموش کند که شب گذشته چه کارهایی انجام داده است اولین نشانه‌های آلزایمر را بروز می‌دهد.
مشکل در یافتن کلمات
اگر آسیب‌های بیماری آلزایمر قسمت‌های عقب مغز را درگیر کند در عمکلرد زبان نیز اختلالاتی به وجود می‌آید که به آن آفازی گفته می‌شود. البته با گذشت زمان برای همه پیش می‌آید در حین صحبت‌کردن دنبال کلمات یا مثلا اسامی بگردند،
اما بیماری آلزایمر با مشکل طبیعی فراموش‌کردن کلمات فرق دارد. در حالت عادی فرد در نهایت می‌تواند کلمه مورد نظرش یا هم معنی آن را پیدا کند، اما ناتوانی در یافتن کلمه مورد نظر یا به کار بردن یک کلمه به جای واژه دیگر از علائم آلزایمر است.
فراموش کردن زمان و مکان حوادث
یکی دیگر از مشخصات بارز آلزایمر بروز اختلالاتی در حافظه اپیزودیک یا اتوبیوگرافیکال است که به حوادث زندگی فرد (زمان، مکان، احساس‌ها و دیگر اطلاعات مربوط به آن) مربوط می‌شود.
در واقع این حافظه مربوط به بازسازی حوادث زندگی در زمان و مکان خاص آن است. البته برای همه ما پیش می‌آید که تاریخ یک رویداد مانند ازدواج، تولد و غیره را موقت فراموش کنیم، اما وقتی فردی قادر نباشد حوادث را در زمان و مکان وقوع آن به خاطر بیاورد جای نگرانی دارد و از علائم ابتلا به آلزایمر است.
کاهش سرزندگی و اشتیاق
در ۸۰ درصد موارد، بیمار آلزایمری بی‌انگیزه و بی‌اشتیاق می‌شود. از نظر علمی به این حالت آپاتی گفته می‌شود که لوب فرونتال (پیشانی یا قدامی) مغز را که مربوط به کنترل رفتارهای اجتماعی و سازماندهی فعالیت‌هاست، درگیر می‌کند.
البته نباید آپاتی را با کاهش شور و سرزندگی گذرا و حتی افسردگی اشتباه گرفت.
آپاتی زمانی است که فرد دچار بی‌اعتنایی می‌شود و میل و انگیزه خود را به بیرون‌رفتن، ملاقات با دیگران، انجام فعالیت‌های روزمره و لذت‌بخش سابق را از دست می‌دهد و در عین حال مهم‌ترین مشخصه آلزایمر یعنی مشکلات حافظه را نیز بروز می‌دهد.
فراموش‌کردن برخی آموخته‌ها
بیماری آلزایمر در حافظه سمانتیک که به حافظه معنایی نیز معروف است، اختلال ایجاد می‌کند. این حافظه دربرگیرنده کلمات، مفاهیم و آموخته‌هاست.
حافظه سمانتیک وظیفه ثبت و ضبط دقیق‌تر حوادث، وقایع، مفاهیم و اطلاعات درباره محیط خارج را به عهده دارد و شامل اطلاعاتی درباره عادات اجتماعی، دستور زبان، مفاهیم ریاضی و… می‌شود.
اطلاعات موجود در حافظه سمانتیک به مدت طولانی ثبت و ضبط شده و ماندگار است. اما اگر فردی نتواند به یاد بیاورد که یک هفته چند روز است یا قادر به شمردن و یادآوری نام پایتخت کشورها نباشد یا به خاطر نیاورد در چه سالی و در چه محیطی مشغول به کار بوده است از علائم آلزایمر است.
مشکل در شناخت اطرافیان
بیمار آلزایمری در شناخت افراد یا اشیای آشنای پیرامون خود و همچنین تشخیص صداها یا شناسایی اشیا با لمس آنها دچار مشکل می‌شود. همچنین امکان دارد فرد قادر به شناسایی چهره آشنا یا از درک بیماری خود عاجز شود.
البته برای همه افراد و بخصوص سالمندان پیش می‌آید که به طور لحظه‌ای در شناخت اطرافیان خود دچار مشکل شوند و آنها را با هم اشتباه بگیرند، اما اگر فردی برای مثال به دنبال قند به آشپزخانه برود و با نمک برگردد یا قادر به شناسایی چهره‌ها یا مکان‌های آشنا نباشد و در عین حال متوجه بیماری و مشکلات حافظه خود نیز نشود به این معنی است که دچار آلزایمر شده است.
غمگینی و در خود فرورفتگی
افسردگی بخشی از علائم اصلی آلزایمر است که در کنار مشکلات حافظه بروز می‌کند. البته هر نوع کج‌خلقی و غمگینی در افراد سالمند نشانه آلزایمر نیست.
زمانی می‌شود در خود فرورفتگی را به بیماری آلزایمر ربط داد که فرد دچار افسردگی عمیق شود و مدام احساس خستگی یا غم داشته باشد و تکرار کند که به هیچ دردی نمی‌خورد یا در افکار خود غرق شود و از دنیای پیرامون خود دور بیفتد.
بی‌اشتهایی
به مرور زمان، آلزایمر باعث بروز بی‌اشتهایی و اختلالات خواب می‌شود.
این علائم در نتیجه بی‌علاقگی، از دست دادن قدرت شناسایی و بی‌تحرکی‌های مربوط به بیماری بروز می‌کند. اگر بی‌اشتهایی موقت باشد جای نگرانی نیست، اما میل به غذا نداشتن یا لب به غذا نزدن در افراد سالمند نگران‌کننده است.
علاوه بر این خواب‌آلودگی در طول روز و بی‌خوابی شبانه یا بروز مشکلاتی در به خواب رفتن نیز جزو علائم ابتلا به آلزایمر محسوب می‌شود.
مشکل در نگارش
بیماری آلزایمر ممکن است خود را با فراموش کردن حرکات ارادی نشان دهد. از نظر علمی به این مشکل آپراکسی می‌گویند. این حرکات ارادی شامل تمام کارهایی است که از کودکی آموخته‌ایم.
بی‌شک برای همه پیش می‌آید که به دلیل حواسپرتی دکمه‌های لباس را اشتباهی ببندند یا در حین آشپزی موادی را فراموش کنند، اما در مواردی که فرد در نوشتن، استفاده از ملحفه، شستن دست، لباس پوشیدن، آشپزی‌کردن و… دچار مشکل می‌شود پای آلزایمر در میان است.
استرس بی‌دلیل
به عقیده متخصصان حدود ۴۲ درصد افراد مبتلا به آلزایمر علاوه بر اختلالات حافظه دچار اضطراب نیز می‌شوند.
توجه داشته باشید که استرس پدیده‌ای طبیعی و بهنجار (نرمال) در بدن است و نشان می‌دهد بدن عملکرد خوبی دارد،اما اگر فردی از آینده وحشت داشته باشد به طوری که نتواند به کارهایی که همیشه انجام می‌داده است، بپردازد
(مانند آشپزی، رانندگی و…) ممکن است نشان‌دهنده ابتلا به آلزایمر باشد. گاهی این افراد دچار حملاتی مانند احساس تنگی نفس و تپش قلب شدید می‌شوند که نشان‌دهنده استرس بالاست.
شدت اختلالاتی مانند استرس بی‌مورد نیز در همه افراد یکسان نیست.
در برخی افراد این علائم اضطراب به‌هیچ‌وجه بروز نمی‌کند یا بسیار دیر خود را نشان می‌دهد. توجه داشته باشید که علائم بیماری آلزایمر در افراد مختلف متفاوت است. بروز و پیشرفت این بیماری به مکان آسیب‌های مغزی فرد بستگی دارد.
به همین دلیل برخی از افراد بسرعت دچار اختلالات جدی زبانی می‌شوند، اما این مشکل در برخی دیگر کمتر دیده می‌شود یا دیرتر خود را نشان می‌دهد. هرچند اختلالات حافظه مشخص‌ترین علامت آلزایمر است، در ۱۰ درصد موارد به عنوان اولین مشخصه خود را نشان نمی‌دهد.
هذیان‌گویی
حدود ۲۰ درصد افراد مبتلا به آلزایمر دچار هذیان‌گویی می‌شوند. این در حالی است که فرد متوجه هذیان‌گویی خود نیست و به گفته‌های خود اعتقاد دارد. هذیان‌گویی در مراحل پیشرفته بیماری با توهم بخصوص توهم‌های دیداری، همراه است.
وقتی فردی ادعا می‌کند افراد و حیواناتی را می‌بیند یا احساس می‌کند سایه‌ای در کنار او قدم می‌زند، جزو نشانه‌های آلزایمر است.
علاوه بر این بیمار آلزایمری حرف‌هایی نظیر «می‌دانم که می‌خواهید از شر من خلاص شوید، فلانی لوازم مرا می‌دزدد، فلانی به من خیانت می‌کند و…» را نیز به زبان می‌آورد.
پرفشارترین ورزش های جهان کدامند؟
هر رشته ورزشی سختی های خود را داشته و مهارت های ویژه ای را مطالبه می کند.
زمانی که ورزشکاران در رقابت های رسمی به ورزش می پردازند به اندازه ای حرفه ای عمل می کنند که کمتر کسی گمان می کند در مشقت کامل بوده و یا چه راه دشواری را پشت سر گذاشته اند تا به این جا برسند.
در هر ورزش سختی هایی بیش از آن که به چشم ما می آید وجود دارد. بعضی مواقع ورزشکار باید از سرعت و چالاکی، قدرت بدنی و زور بازو، تمرکز فکر و… بهره بگیرد.
هر ورزشکاری باید به خوبی از توانایی های بدنی خود به ویژه چگونگی پاسخ قلب به فشارهای اعمال شده آگاه باشد تا جان خود را با خطر مرگ مواجه نکند.
مدت زمانی که برای انجام یک رقابت ورزشی درنظر می گیرند هم از اهمیت بالایی برخوردار است. به عنوان مثال بازی فوتبال ۹۰ دقیقه و مسابقه کشتی فقط ۶ دقیقه است.
فهرست دشوارترین ورزش های جهان
ژیمناستیک
ورزشی است که تلفیقی از قدرت فیزیکی، انعطاف، چالاکی، قدرت، تمرکز ذهن، هماهنگی، تعادل و کنترل جزء به جزء اندام های بدن را نیازمند است.
فدراسیون جهانی ژیمناستیک از اواخر قرن ۱۸ و اوایل قرن ۱۹ میلادی توسط کشور آلمان پایه گذاری شد. چندین حرکت انعطافی از یونان باستان به رشته های مختلف ژیمناستیک اضافه شده است.
تمرینات خاص و اولیه ژیمناستیک در یونان قدیم به وجود آمد و این تمرینات بخشی از آموزش های نظامی و حرکات بدنی افراد آن زمان به حساب می آمد. این حرکات و تمرینات بدنی به عنوان برنامه مکمل در کنار برنامه های آموزشی کودکان قرار گرفته بود.
این تمرینات باعث یجاد اتحاد و یکپارچی بین فکر و بدن می شد. تاریخچه ژیمناستیک را می توان در یونان قدیم بازیابی کرد.
اولین مسابقه بزرگ در المپیک آتن یونان در سال ۱۸۹۶ برگزار شد که آلمان به عنوان قهرمان معرفی شد و تقریبا همه مدال ها را از آن خود کرد. ۵ کشور در این مسابقات شرکت کردند. مسابقات مردان شامل بارفیکس، پارالل، خرک، دار حلقه و پرش از خرک بود.
اولین مسابقه بین المللی بعد از مسابقات المپیک در سال ۱۹۵۳ در بلژیک برگزار شد که در آن ژیمناستیک کارانی از نقاط مختلفی از قبیل بلژیک، فرانسه، لوکزامبورگ و هلند شرکت داشتند.
این مسابقات در حال حاضر به عنوان اولین مسابقات جهانی شناخته می شود. اولین مسابقه تیمی مردان در سال ۱۹۵۶ در سن لویس برگزار شد.
شنا
شواهد باستان شناسی نشان می دهد که قدمت شنا و شناکردن به ۲۵۰۰ سال قبل از میلاد در تمدن مصر و بعد از آن در تمدن های آشور و یونان و روم باستان باز می گردد.
آنچه از گذشته آموزش شنا می دانیم براساس یافته هایی است که که از «حروف تصویری» هیروگلیف مصر به دست آورده ایم.
یونانی های باستان و رومی ها شنا را جزو برنامه های مهم آموزش نظامی خود قرار داده بودند و مانند الفبا، یکی از مواد درسی در آموزش مردان بوده است.
شنا در شرق به قرن اول قبل از میلاد باز می گردد.
ژاپن جایی است که شواهد و مدارکی از مسابقات شنا در آن وجود دارد. در قرن هفدهم به دستور رسمی حکومتی، شنا در آن وجود دارد.
در قرن هفدهم به دستور رسمی حکومتی، شنا به صورت اجباری در مدارس تدریس می شد. مسابقات سازمان یافته شنا در قرن ۱۹ میلادی قبل از ورود ژاپن به دنیای غرب شکل گرفت.
از قرار معلوم مردم ساحل نشین اقیانوس آرام، به کودکان هنگامی که راه می افتادند یا حتی پیش تر شنا می آموختند.
نشانه هایی از مسابقات گاه و بی گاه میان مردم یونان باستان وجود دارد. همچنین یکی از بوکسورهای معروف یونان شنا را به عنوان تمرین در برنامه ورزشی خود گنجانده بود.
رومی ها اولین استخرهای شنا را بنا کردند و گفته می شود که در سده یکم پیش از میلاد سزار اگوست رومی، نخستین استخر آب گرم را ساخت. فدارسیون بین المللی شنا در سال ۱۹۰۸ بنیان گذاشته شد.
در تمامی رشته های شنا شامل شنای قورباغه، شنای پروانه، کرال پشت، کرال سینه، شنای سگی، شنای سوزنی، شنای زیرآبی و شنای پهلو سرعت ملاک انتخاب ورزشکار قهرمان است. شنا از سال ۱۸۹۶ وارد بازی های المپیک شد.
اسکی
شما ممکن است فکر کنید اسکی ورزش جدید است ولی باید بدانید که این روش یکی از قدیمی ترین طرق مسافرت بود که بشر شناخت.
اولین چوب های اسکی تا آن جا که به خاطر می آید، چوب های خمیده ای بودند که از استخوان حیوانات درست می شد و آن را با تسمه چرمی به پا نگاه می داشتند.
ورزش اسکی از کشور نروژ آمده است. در گذشته دور هم از همین روش برای حمل و نقل و امور نظامی استفاده می شد.
شکل امروزی اسکی از دهه ۱۹۳۰ متداول شد و دارای شاخه های متعددی مانند اسکی مارپیچ کوچک، اسکی مارپیچ بزرگ، اسکی سرعت، سوپر جی، سوپر ترکیبی، اسکی شمالی، پرش از تخته، اسکی تلمارک، اسکی صحرانوردی، اسنوبورد و اسکی جورینگ است.
موتورسواری
نخستین مسابقات کراس در انگلیس و با موتورهای تریالز برگزار شد. فدراسیون جهانی موتورسواری در سال ۱۹۵۲ تاسیس شد اما سال ها قبل یعنی در سال ۱۹۲۴ اولین دوره از رقابت های مدرن و امروزی موتور کراس در انگلیس برگزار شده بود.
برگزاری مسابقات موتورسواری در تمامی شرایط آب و هوایی بر خطرات آن افزوده است. موتورسواری جزو ورزش های دشوار و سخت به شمار می آید، چرا که علاوه بر خطرات احتمالی، ورزشکار باید آن قدر توانایی داشته باشد تا بتواند از زمین خوردن ها به دلیل عدم آمادگی جلوگیری کند.
اسکیت نمایشی
از آن به عنوان پاتیناژ نمایشی هم یاد می شود. اسکیت نمایشی در بازی های المپیک تابستانی سال های ۱۹۰۸ و ۱۹۲۰ هم حضور داشت. اما از المپیک زمستانی ۱۹۲۴ تاکنون حضور ثابتی در این رقابت ها داشته است.
در اسکیت نمایشی افراد به طور انفرادی، دو نفره و یا گروهی به اجرای چرخش، پرش و دیگر حرکات چالش برانگیز بر روی یخ می پردازند. اتحادیه جهانی اسکیت ISU مسئول برگزاری مسابقات این روش است.
در این ورزش ورزشکار علاوه بر کسب مهارت باید از آمادگی مطلوب بدنی برای انجام حرکات هم بهره ببرد.
واترپولو
شاید عجیب به نظر برسد اما واترپولو یکی از ۱۰ ورزش دشوار در جهان است. واترپولو یک ورزش گروهی است که با استفاده از توپ در آب برگزار می شود.
این ورزش در دهه ۱۸۷۰ در انگلیس اختراع شد و نخستین قواعد آن در اسکاتلند و انگلیس ایجاد شد. اولین بازی بین المللی بین تیم های ملی این دو کشور در سال ۱۸۹۰ در لندن برگزار شد و با پیروزی اسکاتلند به پایان رسید. ترجمه تحت اللفظی واترپولو به معنای «چوگان آبی» است.
این رشته نخستین ورزش گروهی بود که در سال ۱۹۰۰ وارد المپیک شد و با قهرمانی انگلیس همراه بود. حاکمیت انگلیسی ها بر این رشته بعدها از میان رفت و کشورهایی چون مجارستان، ایتالیا، هلند و کشورهای اروپای شرقی به قدرت های اول این رشته بدل شدند.
اداره این ورزش در سطح بین المللی بر عهده فدراسیون بین المللی شنا با نام اختصاری «فینا» است.
طول استخر واترپولو در مسابقات بین المللی ۳۰ و عرض آن ۲۰ متر است. دروازه ها ۳ متر عرض دارند و ۹۰ سانتی متر از سطح آب ارتفاع دارند.
وزن توپ هم ۴۰۰ تا ۴۵۰ گرم است. برای انجام ورزش واترپولو ورزشکار باید در بعضی کارها مهارت داشته باشد. اولین فاکتور لازم برای شروع این ورزش، مهارت در شنا است.
در این ورزش، بازیکنان باید بتوانند طول ۳۰ متری استخر را بارها و بارها شنا کنند. نوع شنا کردن بازیکنان واترپولول با شنای کلاسیک متفاوت است.
در این روش بازیکنان از یک استیل آزاد استفاده می کنند. به طوری که هنگام شناکردن همیشه سر آن ها از آب بیرون خواهدبود تا بتوانند بر بازی مسلط باشند.
مهارت دومی که بازیکنان باید به دست آورند، شیوه کنترل توپ با یک دست است. همچنین این ورزشکاران باید بتوانند توپ را با هر دو دست خود کنترل کنند.
مهارت دیگری که ورزشکاران این رشته باید داشته باشند، نوعی پادوچرخه است که در آن حرکات پا به صورت دایره وار انجام می شود. در این حرکت که ورزشکاران از آن برای نگه داشتن خود روی سطح آب استفاده می کنند، انرژی بسیار کمی مصرف می شود.
ورزشکاران ورزش واترپولو باید از تمرکز و سرعت عمل بالایی برخوردار باشند تا بتوانند بر تیم حریف غلبه کنند.
گاوبازی
هنوز هم بسیاری از مردم جهان معتقدند گاوبازی را نباید در فهرست ورزش ها قرار داد زیرا آن را یک تفریح بی رحمانه توسط انسان علیه حیوان می دانند.
گاوبازی در کشورهای اسپانیولی مانند مکزیک و غرب آمریکا ریشه دارد و امروزه ورزش محبوب کابوی ها در آمریکای شمالی، آمریکای جنوبی، آمریکای لاتین و استرالیاست. بزرگ ترین و مهم ترین رقابت گاوبازی هرساله در نوادا با نام جام جهانی رودیو برگزار می شود.
گاوبازی تورئو نوع دیگری از این ورزش است که در اسپانیا، فرانسه و البته کشورهای اسپانیایی زبان قاره آمریکا متداول است.
در این نوع تفریح خشن گاوباز با گاوبازها به گاو حمله کرده و در نهایت آن را می کشند. این تفریح نوعی حیوان آزاری است و جزو ورزش های خونین محسوب می شود. هرساله تعداد زیادی از گاوبازها با صدمات شدید جسمانی مواجه می شوند.
سوارکاری
ریشه و مبدا این ورزش به ۴۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح باز می گردد.
سوارکاری امروزه نه تنها به عنوان یک رقابت سالم و مفید، بلکه به عنوان سرگرمی و تفریح هم مورد توجه قرار دارد. چگونگی تعلیم و تربیت اسب و ایجاد هماهنگی لازم میان سوارکار و حیوان از اهمیت زیادی برخوردار است
زیرا کوچک ترین خطا در برقراری ارتباط میان آن دو می تواند به کشته شدن یکی یا هردو منجر شود. کنترل حرکات اسب و برقراری ارتباط با آن مهم ترین وظیفه سوارکار است.
سوارکاری دارای مسابقات گونانی مانند کورس، چوگان، درساژ، پرش از مانع و… است. اشتباه در سوارکاری می تواند به پایان عمر سوارکار یا اسب منجر شود. اگر اسب از ناحیه پا دچار شکستگی شود به ناچار او را می کشند؛چرا که استخوان های این حیوان دوست داشتنی همانند شیشه است.
جز این اگر ریتم مناسبی بین اسب و سوارکار برقرارنشود می تواند به آسیب های جبران ناپذیری ختم شود که یکی از آن ها بیرون زدن دیسک کمر اسب است.
کشتی آزاد
کشیتی یکی از قدیمی ترین ورزش های دنیاست و احتمالا در دوران ماقبل تاریخ با تغییر شکل در جنگ های تن به تن و جایگزین کردن مرگ با صدمات شدید با یک پیروزی نمادین ایجاد شده است.
شواهد بسیاری از حضور کشتی در تمامی تمدن های آغازین بشری وجود دارد. اولین بار در یونان باستان به یک ورزش واقعی تبدیل شد. در المپیک باستان قهرمان کشتی پس از قهرمان پرتاب دیسک مهم ترین پهلوان یونان شمرده می شد.
کشتی آزاد یکی از روش های کشتی گرفتن است که در سراسر دنیا تمرین می شود و به همراه کشتی فرنگی، یک از دو سبک کشتی است که در بازی های المپیک برگراز می شود.
منشا اصلی کشتی آزاد در کشتی کَچ است که در سده ۱۹ میلادی در انگلیس و ایالات متحده آمریکا توسعه یافت و یکی از سرگرمی های جذاب و مردمی در جشن ها به شمار می رفت.
قوانین کشتی آزاد هنوز هم تقریبا مشابه کشتی کچ است با کمی محدودیت برای انجام بعضی حرکات خطرناک. در کشتی آزاد همچون کشتی کچ و کشتی فرنگی، هدف اصلی چسباندن شانه حریف بر تشک است که به پیروزی فوری (ضربه فنی) منجر می شود و برخلاف کشتی فرنگی کشتی گیران اجازه گرفتن پای حریف و استفاده از پای خود را دارند. مسابقات کشتی آزاد از سال ۱۹۰۴ وارد المپیک شدند.
مسابقات دو در فضای باز
دوومیدانی یک ورزش طبیعی است زیرا با رفتار و حرکات طبیعی انسان مطابقت دارد. می توان گفت دوومیدانی از زمان پیدایش بشر وجود داشته و اولین اسلحه انسان در برخورد با محیط و خطرهای آن به حساب می آمد.
بشر اولیه برای دفاع از خود محتاج به فرار کردن بود تا این که در محلی خود رامخفی کرده و به زندگی ادامه دهد.
اشخاصی که ضعیف بوده و قدرت دویدن نداشتند بدون شک طعمه حیوانات می شدند. بدین جهت پدرها بچه های خود را تشویق به دویدن کرده و به آن ها طرز فرار از مقابل حیوانات را می آموختند؛ چرا که دویدن، حدفاصل بین زندگی و مرگ برای آن ها بود.
انسان های اولیه ضمن دویدن و فرار، برای عبور از موانع طبیعی از جهیدن و پریدن استفاده می کردند و اگر لازم می شد که بین آن ها و حیوانات مبارزه ای صورت گیرد از پرتاب سنگ یا دیگر اشیا کمک می گرفتند.
این کار معمولا زمانی انجام می گرفت که انسان از فرار کردن خسته و کوفته می شود. در تنگنای مرگ و زندگی، انسان مجبور بود از قدرت بازو و پنجه و عضلات خود حداکثر استفاده راداشته باشد.
به این ترتیب انسان اولیه پی برد که اگر تندتر بدود، بیشتر بپرد و محکم تر پرتاب کند، بهتر خواهدتوانست با مشکلات و خطرات پیرامون خود مبارزه کند.
از بین ملت های دنیای باستان فقط یونان بود که باعشق و علاقه، مردان غیور و باشهامت خود را به بهترین شکل تشویق می کرد.
در یونان باستان برای مردانی که بهتر دویده و شیئی را بیشتر پرتاب کرده و از مرتفع ترین محل می پریدند، احترام و افتخار زیادی قائل بودند.
اما نکته مجهول برای همه دانشمندان علم ورزش این است که به چه علت قهرمانان پرتاب دیسک در مرتبه اول قرار می گرفتند و ورزشکاران دیگر در درجه دوم اهمیت قرار داشتند.
در اینجا منظور، دوومیدانی در فضاهای آزاد است. مسابقات دو در طبیعت و معمولا در مسیری بین ۴ تا ۱۲ کیلومتر برگزار می شود.
شرکت کنندگان مجبور به گذشتن از سنگ و کلوخ، دریاچه، عرض رودخانه، بالارفتن از تپه و… هستند.
رقابت های دو در فضای باز هم به شکل انفرادی و هم تیمی برگزار می شوند. جالب آن که رده سنی برای شرکت کنندگان تعیین نمی شود و پیر و جوان، زن و مرد همگی به دویدن در مسیر مشخص شده می پردازند.
اولین بار درس ال ۱۸۳۷ مسابقه دوی استقامتی در انگلیس برگزار شد. رقابت یادشده در فصل پاییز و زمستان برنامه ریزی شده و معمولا سردی هوا در کنار بارش باران و یا برف بر دشواری و خطرات آن می افزاید.