جشن “سده” بزرگترین جشن آتش و یکی از کهن‌ترین آیین‌های شناخته شده در ایران باستان است. این جشن به یاد آورنده اهمیت نور، آتش و انرژی است. چنانکه از کتاب‌ها و اسناد تاریخی برمی‌آید جشن سده جنبه دینی نداشته و تمام داستان‌های مربوط به آن غیردینی است و بیشتر جشنی کهن و ملی به شمار می‌آید و وارث حقیقی جشن سده نه تنها ایرانیان بلکه
میراثی است که به بسیاری از کشورهای همسایه ایران نیز راه یافته است.
تا پیش از حمله اعراب به ایران در قرن هفتم میلادی، اکثر ایرانیان در امپراتوری قدرتمند پارس، زرتشتی بوده‌اند که در برگزاری این جشن در آغاز شامگاه دهم بهمن‌ماه، همه مردمان سرزمین‌های ایرانی بر بلندای کوه‌ها و بام خانه‌ها، آتش برمی‌افروختند. زرتشتیان کنونی در کنار شعله‌های آتش و با توجه به زبان و فرهنگ خود، سرودها و ترانه‌های گوناگونی را می‌خوانند. آن‌ها آرزوی رفتن سرما و آمدن گرما و نور را می‌کنند و امید پیروزی نور بر ظلمت را در دل تازه نگاه می‌دارند. همچنین در برخی نواحی، به جشن‌خوانی، بازی‌ها و نمایش‌های دسته‌جمعی نیز می‌پردازند.
جمع شدن زرتشتیان در اطراف آتشی بزرگ در جشن سده به افتخار آتش و شکست نیروی تاریکی و سرماست.
این جشن هرساله در یزد برگزار می شود.